Nie ma wiele takich miast, które swoją nazwę zawdzięczają osobie wyniesionej na ołtarze. W Polsce akurat to szczęście ma Świeradów Zdrój, który przed włączeniem Ziem Zachodnich w powojenne granice Polski, nazywał się z niemiecka Bad Flinsberg. Nazwa tego kurortu brała się od legendy o Flinsie, słowiańskim bożku, który w dawnej wierze odpowiadał za wskrzeszanie dusz. Ponoć poganie ukryli go właśnie w tej okolicy w Górach Izerskich, ratując przed chrześcijańskimi najeźdźcami. Za sprawą tego złotego cielca wytrysło nad Kwisą cudowne źródło o leczniczych właściwościach.
Jest raczej wątpliwe, by święty Andrzej Świerad, zwany często Żurawkiem, był kiedykolwiek w tej okolicy ciałem, ale dziś duch jego jest tu obecny. Właściwie związany był z Małopolską, pochodził z okolic Krakowa, ale jako zakonnik przez dłuższy czas przebywał w lasach w okolicy wsi Tropie, nad obecnym Jeziorem Czchowskim. Miał już 40 lat, gdy poprosił przełożonych o zgodę na życie pustelnicze. Wraz ze swym uczniem Benedyktem (również późniejszym świętym) wybierali się co tydzień do pustelni oddalonej o pół dnia drogi pieszo, a na niedzielne msze wracali do klasztoru. W odosobnieniu karczowali las pod uprawę i pustelnię.
W czasie Wielkiego Postu Świerad jadł tylko orzechy włoskie, często się umartwiał i w efekcie mdlał. Pewnego razu, gdy stracił przytomność, anioł położył go na wozie i zawiózł do pustelni. Pościł trzy razy w tygodniu mimo wykonywania ciężkiej pracy fizycznej. Przy życiu utrzymywał się jedynie dzięki obfitszym niedzielnym posiłkom. Sypiał na pniu drzewa, wokół którego znajdowały się zaostrzone kije, które raniły boleśnie, gdy przechylał się na którąś stronę. Na głowie nosił drewnianą koronę
z kamieniami. Nosił też mosiężny łańcuch, który podobno wrósł mu w ciało, co było przyczyną jego śmierci. Tak przynajmniej orzekli zakonnicy, gdy myli ciało Świerada przed pogrzebem, który odbył się między rokiem 1030 a 1034.
W roku 1083 Świerad i jego uczeń Benedykt zostali jednocześnie ogłoszeni świętymi. W ikonografii atrybutami tego pierwszego są dziupla w drzewie, orzechy i łańcuch na biodrach.
Źródło: E. Marszałek, Leśnymi ścieżkami świętych pańskich