Nazywany dziś dziś świętym Magnusem z Füssen, urodził się około 700 roku nieopodal szwajcarskiej miejscowości St. Gallen. Tam też wstąpił do zakonu. Naprawę nazywał się Maginold, a imię Magnus (wielki) przylgnęło do niego dopiero po latach, za sprawą wielu cudów, jakich dokonał za życia.
Legendy głoszą, że kiedy Magnus wyruszał na misje do Bawarii, zabrał ze sobą kij wędrowny, należący uprzednio do świętego Gawła – tego samego, od którego wzięła się nazwa miasta St. Gallen. Tym właśnie kijem przegonić miał zagrażające mieszkańcom Kempten węże i niedźwiedzie, a także pokonać lub też zmusić do ucieczki smoka. Stąd też jest Święty Magnus orędownikiem osób ukąszonych przez węże i żmije i przedstawiany bywa najczęściej właśnie z wężami u nóg i laską (cambutta), którą używano jeszcze po jego śmierci do walki z plagami od zwierząt.
Według legendy miał też przyjaźnić się z niedźwiedziem, który ponoć wskazał mu złoża rudy żelaza w pobliskich górach. Stało się to początkiem rozwoju przemysłu hutniczego w tych stronach. W ikonografii ukazuje się go czasem właśnie z niedźwiedziem, który pomaga mu odnaleźć właściwą drogę w leśnych gęstwinach.
Magnus zmarł 6 września 772 roku. Do dziś w Füssen stoi świątynia pod jego wezwaniem, w której przechowywane są stuła, kielich i kij świętego. Jest patronem ukąszonych przez węże i walczących z plagami robactwa, myszy i szczurów.
Źródło: E. Marszałek, Leśnymi ścieżkami świętych pańskich