Z całego kwartetu niebiańskich ambasadorów leśnych tylko Jan Gwalbert ma do tego tytułu pełne prawo, bowiem tylko jemu została formalnie przez papieża Piusa XII przekazana opieka nad bracią leśną. Stało się to 12 stycznia 1951 roku i dotyczyło opiekunów lasów publicznych Italii, ale Jan Paweł II w czasie homilii, którą w lipcu 1987 roku wygłosił w Dolomitach do licznie zgromadzonych włoskich leśników, potwierdził patronat świętego Jana Gwalberta nad wszystkimi pracownikami leśnymi.
Wierny zakonnemu zawołaniu Módl się i pracuj, poświęcił się wraz ze swymi współbraćmi modlitwie i sadzeniu drzew w leśnym zaciszu Apeninów Toskańskich. Zgromadzenie to przyjęło nazwę Wallombrozjanów (dziś częściej nazywanych Gwalbertynami).
Święty Jan Gwalbert zmarł w opinii świętości w 1073 roku niedaleko Florencji, a nad jego grobem, odwiedzanym przez rzesze pątników, działy się liczne cuda.
Co istotne, dzieła Jana Gwalberta kontynuowali wallombrozjanie przez lata. Od połowu XVII wieku zakładali szkoły, w których nauczali botaniki i leśnictwa, zajmowali się też przepisywaniem ksiąg przyrodniczych. W 1869 roku w ich klasztorze, przejętym przez rząd włoski, urządzono Instituto Forestale – pierwszą szkołę leśną w Italii.
Obok św. Jana Gwalberta do tzw. „kwartetu niebiańskich ambasadorów leśnych” należą święci Hubert, Eustachy i Franciszek.
Źródło: E. Marszałek, Leśnymi ścieżkami świętych pańskich