Przyszła na świat w Palermo na Sycylii około 1130 roku jako córka księcia Sinibalda. Gdy próbowano wydać ją za mąż w 14 roku życia, uciekła do jaskini na pobliskiej górze i zaczęła prowadzić życie pustelnicze, żywiąc się runem leśnym i wodą źródlaną.
Legenda głosi, że w 1624 roku, podczas zarazy nękającej Palermo i okolicę, zdarzył się cud. Pustelnica Rozalia ukazała się pewnej kobiecie i kazała jej szukać swoich relikwii, wskazując miejsce. Następnie kazała przenieść je do Palermo i przejść z nimi w uroczystej procesji przez miasto. W opisanej w widzeniu grocie znaleziono kości kobiety, a po wykonaniu polecenia Rozalii zaraza w mieście ustała. Wówczas, na niespotykaną skalę, zaczął się szerzyć kult słynnej pustelnicy, która w 1630 roku została kanonizowana. W tymże roku na ziemiach polskich, w Sławkowie (województwo śląskie), już miała kapliczkę słupową pod swym wezwaniem, z tablicą wotywną po ustaniu w tymże mieście zarazy. Jest zaliczana do grona 14 orędowników, czyli świętych wzywanych przez wiernych w trudnych sytuacjach życiowych.
Z przekazu ludowego wiemy, że pierwszy cud za sprawą świętej Rozalii miał miejsce we Wrocance w XIX wieku, gdy do kapliczki przybył człowiek o kulach, które po modlitwie zostawił jako wota i odszedł o własnych siłach. Wówczas też panowała w Galicji epidemia cholery, o której do dziś przypominają cmentarze choleryczne w całej okolicy. Po tym fakcie kult się nasilił, a do źródełka przychodzili pielgrzymi nawet zza Karpat. W prowadzonej w parafii ewidencji cudów, za sprawą świętej Rozalii można znaleźć opisy wielu uzdrowień od lat 30. ubiegłego wieku po ostatnie dekady.
Święta Rozalia wyobrażana jest zazwyczaj jako niewiasta pokutująca w jaskini. Jej atrybuty to czaszka, wieniec z róż i grota, w której mieszkała.
Źródło: E. Marszałek, Leśnymi ścieżkami świętych pańskich