Święty Bonifacy, wspominany 5 czerwca, był angielskim mnichem żyjącym na przełomie VII i VIII wieku. Nawracając German, własnoręcznie ściął potężny dąb, któremu miejscowi od prawieków oddawali cześć.
Oddawanie czci drzewom to pogański zwyczaj, który wraz z chrystianizacją Europy wypierany był przy użyciu siły. Mimo to atawistyczny podziw dla potęgi drzew długo utrzymywał się wśród dzikich ludów Germanii i Słowiańszczyzny, a walka z nim przybierała często krwawy wymiar.
Ponoć z jego drewna, które ściął św. Bonifacy kazał zbudować świątynię, dając tym samym możliwość wyznawania nowej wiary, przy wykorzystaniu surowca z dawnego, pogańskiego bożka. Zauważył też, że Germanie czcząc drzewa, ozdabiali je na czas swych świąt. Zwyczaj ten wykorzystał, wprowadzając obrzęd wnoszenia żywego drzewka iglastego do domów w okresie świątecznym i nadając mu nową symbolikę drzewa wiadomości dobrego i złego. Zwyczaj ten okazał się bardzo trwały.
Pewnie i dziś święty Bonifacy nie mógłby liczyć na uznanie ludu, gdyż niszczenie drzew nadal nie jest akceptowane, a nawet karalne, choć z innych już zupełnie względów. Faktem jednak jest, że jemu właśnie przypisuje się wprowadzenie do chrześcijańskich tradycji świąt Bożego Narodzenia choinki, jako ważnego elementu tradycji. Wizerunek Bonifacego ścinającego dąb jest wciąż dość popularny w ikonografii.
Źródło: E. Marszałek, Leśnymi ścieżkami świętych pańskich