Jego atrybutami są strzały i łuk – najstarsza broń ludzkości służąca do polowania, która w starożytnych mitologiach symbolizowała boską moc, zdolna uchronić ludzkość od największych nieszczęść. Zapewne dlatego święty Sebastian strzeże przed chorobami i zarazą, ale jednocześnie przed wiekami obrali go sobie za patrona łucznicy i myśliwi, wówczas polujący właśnie z łukami.
Wprawdzie żył później niż Eustachy, bo urodził się około 256 roku, ale miał podobną nieco historię, bowiem również był legionistą i to w dodatku dowódcą gwardii cesarskiej. Potajemnie pomagał więzionym chrześcijanom, aż wreszcie wydało się, że sam jest wyznawcą Chrystusa. Skazany został na śmierć przez ustrzelenie z łuku. Mimo że wielokrotnie przeszyty strzałami łuczników, którzy dokonywali egzekucji, przeżył dzięki temu, że pomogła mu i pielęgnowała go wdowa o imieniu Irena.
Nie zrezygnował z głoszenia nowej wiary, dlatego wkrótce został zatłuczony pałkami przez siepaczy Dioklecjana.
Źródło: E. Marszałek, Leśnymi ścieżkami świętych pańskich